Wody Polskie sprawnie poprowadziły walkę z zatorem lodowym i zagrożeniem powodziowym na Zalewie Włocławskim i płockim odcinku Wisły. Oczywiście nie oznacza to, że przyszłe zagrożenia zostały wyeliminowane. Większość mieszkańców Płocka traktuje zalew i zaporę jako obiekty, które były, są i będą zawsze obecne. Trzeba jasno powiedzieć, że nie ma żadnej sensownej alternatywy, musimy ale i chcemy żyć nad tym pięknym akwenem.

Zasadniczym pytaniem, które zawsze będzie wracało jako zagrożenie powodziowe jest, jak ograniczyć efekty gwałtownych wezbrań pozimowych. Trzeba zauważyć, że zbiornik włocławski istnieje już 50 lat, startowa objętość to 408 mln m3, rezerwa powodziowa ograniczona parametrami konstrukcyjnymi wynosi 80 mln m3. Rezerwa ta umożliwia przyjęcie szczytu fali powodziowej i zabezpieczenie dorzecza Wisły poniżej Włocławka przez 24-48 godzin.

Największy niepokój budzi wypłycanie zbiornika, które jest spowodowane ilością rumowiska transportowanego w korycie Wisły i intensywnie osadzającego się przy spowolnieniu przepływu. Część rumowiska wleczonego rozumianego jako drobiny o frakcjach grubych osadzają się przed Płockiem, tam gdzie rzeka spowalnia swój bieg. Frakcje lekkie w postaci zawiesin wpływają do zalewu i istotna ich część osiada na dnie powodując zamulenie. Ilość rumowiska przyjmowanego do niecki szacuje się wg różnych danych na 1,5-2 mln m3 rocznie. Rumowisko zawiesinowe częściowo przenoszone jest za zaporę. Na dolnej Wiśle, poniżej zapory ze względu na erozję wgłębną i zatrzymanie rumowiska w niecce zbiornika, istnieje deficyt rumowiska szacowany na 500 tys. m3. W cofce zbiornika Włocławskiego zostaje naniesione i osadza się ok. 400 tys.m3 rumowiska wleczonego rocznie w postaci kwarcu o różnej ziarnistości. Osady lekkie stanowią główną przyczynę zamulania niecki zbiornika, pochodzą z tranzytu i zawiesiny generowanej przez zbiornik i procesy brzegowe.